Welkom in Suriname

Hi mensen aan de andere (koude) kant van de wereld, hier ben ik met een verslag van mijn eerste dagen in Suriname. Afgelopen maandag begon het avontuur, op weg naar Suriname. Mijn trots had mij een beetje in de steek gelaten, want op Schiphol kreeg ik een groot, opvallend oranje label aan mijn koffer erop met “HEAVY”. De weegschaal van Schiphol en die van mij thuis zijn toch niet zo gelijkgestemd. Nadat ik toch wel een klein traantje weggepinkt heb bij het afscheid nemen van mijn ouders ben ik het vliegtuig ingestapt. Na een prima vlucht van 9 uur, die best lang duurde omdat ik tegen niemand aan kon praten, zijn we geland op Zanderij en word ik welkom geheten met een tropische regenbui. Hier in Suriname kennen ze geen slurf, dus was het rennen door de regen. Nadat ik mijn koffer (met oranje HEAVY label goed te herkennen) (overigens ook de enige koffer met dit label) had, liep ik de deuren door en moest ik op zoek naar mijn taxi. De taxichauffeur zou een bordje bij zich hebben. Ik zag veel bordjes, maar niet die ik moest hebben. Nadat ik een paar minuten lichtelijk paniekerig om me heen stond te kijken, kwam de taxichauffeur naar mij toe: ‘ben jij Laura? Sorry ik heb geen bordje, maar ik dacht dat ik de Nederlandse student wel zou herkennen’. Sindsdien weet meneer de taxichauffeur dat niet alle Nederlanders er zo uit zien. Dat ik niet blond ben liet ik zeker niet blijken toen ik de auto in wilden stappen. Ik doe de deur open en wil gaan zitten, maar dan zie ik dat ik aan de bestuurderskant sta. Waarop de taxichauffeur opmerkte dat hij liever reed (natuurlijk wist ik wel dat het stuur hier aan de rechter kant zit..). Hij bracht mij naar mijn huis waar mijn huisgenoten mij stonden op te wachten. Het gele huis aan de Prinsessestraat. Laura zou Laura niet zijn als ze weer eens geluk had, want in dit huis met 10 kamers is er 1 het grootst. En 3x raden wie die kamer heeft? Menig huisgenoot is hier jaloers op. Hier kan ik wel 10 weken mee leven.

Dinsdag werd ik om 07:00 uur wakker: heb ik een jetlag? Daardoor wel de hele dag om de omgeving te gaan herkennen. Ik moest langs het kantoor van de huisbaas om daar mijn fiets op te halen, dat had ik van te voren al geregeld. Op google opgezocht waar het ongeveer was en ik ben gaan lopen. Al snel had ik door dat iedere, maar dan ook echt iedere, man vanuit de auto naar je toetert, fluit, zwaait of roept. Standje negeermodus aan en doorlopen. Op het kantoor kreeg ik een Surinaamse simkaart, dus voor degene die mij willen bellen; dit moet via whatsapp . Terug ging ik fietsen. En wat een extreme ervaring was dat. Aan de linker kant van de weg rijden waar geen fietspad is en automobilisten geen rekening houden met je. Heerlijke chaos, ik hou er wel van.

Eenmaal thuis vroegen mijn huisgenoten mij mee om te lunchen en te chillen bij het zwembad. Bij ’t Vat maakte ik kennis met de Surinaamse keuken en geloof me, die is eerste indruk was top! Daarna zijn we bij Torarica gaan zwemmen. Dit is een luxe hotel waar je als student tegen betaling ook kan chillen, zwemmen en zonnen. Was ik hier voor vakantie of voor de studie?

Na een aantal tinten bruiner te zijn geworden zijn we naar Souposso gegaan op te eten. Dit restaurant is vrij bekend en wordt ook aangeraden door anderen. Op tripadvisor scoort ie ook aardig wat sterren. Na ongeveer 5 uur (oke, misschien overdrijf ik een beetje) gewacht te hebben op het eten, stond mijn pindasoep eindelijk voor mijn neus. Het lange wachten vergat ik al snel tijdens het eten van de soep. Bevestiging: de Surinaamse keuken is top.

Woensdag, weer 07:00 uur wakker. Misschien toch wel een jetlag. Daardoor toch weer de tijd om wat te gaan doen. Ik was nog niet naar de supermarkt geweest, dus één van mijn huisgenootjes liep met me mee. Onderweg wordt er opnieuw getoeterd, gefloten en geroepen, ik moet er toch maar aan gaan wennen denk ik. We komen langs een fruitkraampje waar ik fruit kocht dat ik niet ken. Maar voor 25 SRD (3 euro) wil ik best een tassie vol onbekend fruit meenemen. In de supermarkt verbaas ik me enorm, het is alsof ik in de Sligro loop. Het is groot, ze hebben veel en vooral veel Nederlandse producten. Je kan hier zelfs pannenkoekenbeslag van Koopmans kopen. Bizar.

’s Middags kon ik met mijn huisgenoten mee op een tripje, dit was super. We zijn vanuit Leonsberg gaan varen naar de overkant van de rivier. Hier kregen we een gids die vertelde over de plantages van vroeger en nu. Daarna mochten we een kaaiman vasthouden en een schildpad. Achteraf heb ik hier een beetje spijt van, want eigenlijk vind ik het zielig voor die beestjes. Meneer de gids vertelde dat hij de kaaimannen heeft omdat hij ze heeft gered uit de visnetten en dat hij ze weer loslaat als ze groter zijn. Maar dat betwijfel ik.

We stappen weer de boot op en het is mega lekker weer. In het schattige houten kleine bootje, vol in de zon, gaan we op zoek naar dolfijnen. En alsof het ons gegund is komen we een hele groep dolfijnen tegen die het ook leuk vonden om een showtje weg te geven. Daarna zijn we doorgevaren naar een “strandje”. Tussen aanhalingstekens omdat het meer leek op de Nederlandse duinen. Het waaide hier enorm, dus na een korte gratis scrubbehandeling gingen we weer terug.

De afgelopen dagen gingen heel snel en ik voel me al redelijk thuis hier. Ik heb niet eens het idee dat ik echt moet wennen. De komende dagen heb ik nog de tijd om de omgeving te verkennen. Dit weekend maken 8 huisgenoten plaats voor nieuwe en daar ben ik erg benieuwd naar. Zondag viert Suriname de onafhankelijkheid en dat is een grote feestdag. Dat ga ik zeker weten meemaken en beleven!

Kusjes en tot snel!