Nog twee weken te gaan..

Hi allemaal, daar in dat koude en regenachtige landje. Deze week en volgende week kan ik nog juffie spelen, daarna is het tijd om mijn spullen te pakken terug naar jullie te gaan. Hier moet ik nog even niet aan denken hoor, dus laten we het daar maar niet over hebben. 

Vorige week was een langere week dan anders. Ik had pas op vrijdag weekend, normaal is dit op woensdag. Dit viel wel even zwaar. Maar misschien moet ik me niet zo aanstellen.

Nadat ik vrijdag een leuk gesprek op mijn stage had met de directie en twee docenten van het Saxion in Nederland, had ik rond 11u weekend. Eindelijk even goed gebabbeld met Marty, een goeie legday in de gym en vervolgens ontspannen bij het zwembad. De batterij was genoeg opgeladen om vanavond te gaan feesten. En dit deden we. En de rest is geschiedenis.

Zaterdag kwam ik rond 18u weer tot leven. De dag begon slecht, maar mij krijg je niet snel kapot. Voedsel besteld bij KokoBana, lekker lang douchen, klaarmaken en op naar het volgende feestje. Hier kwam ik erachter dat iedereen gister een zware avond had gehad, de sfeer was rustig. Ook geen Tequilla of andere club voor ons vanavond. Chillen op dit feestje en daarna lekker naar bed. 

Zondag hadden we met een groepje afgesproken om naar het zwembad te gaan (aangezien we deze gisteren gemist hadden vanwege onze status). Maar het zal ook eens lopen zoals je graag zou willen; het regende de hele dag. Gelukkig maar dat Torarica ook grote parasols heeft die ook nuttig zijn om de regen tegen te houden. Bas, Bel, Maris en ik dus onder de parasol. We zijn content met goed eten, Netflixie en een kaartspelletje. 

Maandagochtend huil ik even. Over twee weken ga ik naar huis. Oke Lau, niet aftellen. Daar is het nog veel te vroeg voor. Vandaag ga ik een dagje meelopen op een openbare school. Dit heb ik kunnen regelen via het SPI waar ik vorige week was. Om 7:15u pak ik de taxi naar OS Munder. De dames van het SPI hadden deze school uitgezocht zodat ik erheen kon fietsen, maar dit leek mij geen goed idee. Te drukke weg en de weg er naartoe kon ik ook niet onthouden. 

Ik kom aan op de school en vraag aan een juf waar ik moet zijn. Ik word een beetje van het kastje naar de muur gestuurd en ik krijg het idee dat niemand wist dat ik zou komen vandaag (wat tegen mij gezegd was van wel). Ik word gedropt in groep 2. Hier loopt een student van het SPI stage. Toevallig wordt vandaag haar les beoordeeld. Ik vond het grappig om te zien, want ik herkende haar situatie. Daar zo voor de klas staan terwijl er 3 mensen en een stuk of 20 kinderen je aanstaren. Over de kwaliteit van de les valt veel te zeggen. Het komt erop neer dat ik de indruk kreeg dat ze dit nog niet zo vaak had gedaan. Achteraf bleek dat ze in het laatste jaar van haar studie zit en dus bijna juf is. Misschien kwam het door de docent die haar kwam beoordelen, want wauw zij was echt streng. Ik vroeg later aan de student of die docent altijd zo streng is. Ze zei dat het niet altijd zo is, maar dat ze het idee kreeg dat ze zo deed omdat ik erbij was. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk.

Ondertussen ben ik al een tijdje in de klas en heb al veel rond kunnen kijken. Het eerste wat mij meteen opviel was dat dit klaslokaal kleur heeft, posters aan de muur, getallen aan de muur, cijfers aan de muur, speelhoeken heeft en heel veel materialen. Hoe bijzonder?! Dit zie ik dus niet op mijn stageschool, wat een particuliere school is en waar ouders dus maandelijks veel geld betalen. En wat ze ook nog hebben, schrik niet, dopjes onder de tafel- en stoelpoten! Dus wanneer ze schuiven over de betonnen vloer, geen vervelende geluiden!

Ook moesten de kinderen vaak overliggen. De juffrouw zei dan “ga overliggen” en dan gingen de kinderen met hun hoofd in hun gekruiste armen op tafel liggen. In Nederland zouden we gewoon vragen om allemaal stil te zijn.

Wat ook nog erg opvallend was, was dat de kinderen er vaak op worden gewezen dat ze iets fout doen. De juf zegt dan ook gewoon “je doet het fout”. Deze 5-jarige kleuters moesten een rekenopdracht maken waarbij kinderen uit groep 3 bij mij nog moeite mee hebben. Het frustreerde de juf ontzettend dat de kinderen de opdracht niet konden maken. Ze benoemt dit ook meerdere keren en geeft de kinderen de schuld dat ze het niet kennen. “Jij hebt niet geoefend thuis he, dat zie ik wel. Kijk naar je buurman, hij heeft wel geoefend thuis want hij kan het wel”. Ik wist dat ze hier in Suriname erg kort en duidelijk zijn in hun taal, maar hier kreeg ik toch wel medelijden met deze kleutertjes. 

Groep 2, kleuters dus. Die spelen op een schooldag ook nog veel. Deze groep 2 dus niet. van 8 tot 12 uur hebben ze constant gewerkt. Met uitzondering van de pauze (die bijzonder lang duurde). Maar er wordt niet buiten gespeeld na het eten. Komt dit omdat er auto’s geparkeerd staan op het schoolplein? Of is het schoolplein de parkeerplaats? 

Om 12 uur ga ik weer met de taxi naar huis. Of tenminste, dat dacht ik. De taxi die mij op zou halen komt niet opdagen en ik sta weet-ik-veel-waar en hoe moet ik nu aan een taxi komen als ik geen adres heb. Er kan veel gebeuren in een half uurtje, maar gelukkig zit ik dan rond 12:30u in de taxi. 

Het is super lekker weer dus ik pak de laatste zonnestraaltjes van de dag mee bij het zwembad. ’s Avonds nog even snel de gym in en op de terugweg eten halen bij een Chinees restaurant. Prima dagje. 

Dinsdag loop ik weer stage op de Nassy Brouwerschool. Met vandaag erbij ben ik hier nog 4 dagen. Wat vliegt de tijd. Ik zit ’s ochtends nog even op het schoolplein voordat de bel gaat. De leerkrachten en ik (haha, deze voel ik) zitten ook op het plein. Ik heb mij nog niet eerder geuit over mijn collega’s, maar er is er één die de afgelopen weken in mijn ogen dictator-achtig overkomt op de kinderen. Of moet ik zeggen autoritair? I don’t know. Deze beste collega schreeuwt naar elk kind dat voorbij komt rennen dat ze niet mogen rennen, want ja “’s ochtends rennen we niet”. Of als er kinderen rustig op de grond zitten te spelen zegt/schreeuwt ze “niet op de grond zitten”. Ik kan over mezelf zeggen dat ik vaak nuchter kan zijn over bepaalde dingen, maar hier kon ik echt niet tegen. Ik moest even weglopen. 

Mijn mentor, de juf van de groep, heeft andere dingen te doen vandaag dus ik sta de hele dag voor de klas. Dit gaat super goed! Heerlijk om weer even zo’n ervaring te hebben tijdens mijn stage. Na vandaag ben ik erachter gekomen dat er niets mis is met mijn oren, maar dat de kinderen gewoon echt zo zacht spreken. Soms kan ik ze gewoon echt niet verstaan. Dan loop ik naar hun tafel en buk met mijn oor naar het kind toe, dan versta ik het. Of dit te maken heeft met de stemmen van de kinderen of het geluid van de 4 waaiers aan het plafond of de 10 open ramen die grenzen aan het schoolplein waar de hele dag gegymd wordt of een combinatie van al deze dingen, geen idee. Het ligt in ieder geval niet aan mijn oren. 

Woensdag werk ik weer een lekker dagje op kantoor. Ik maak een aantal werkbladen voor mijn mentor die zij kan gebruiken. Dit was best veel werk, dus ik begrijp natuurlijk dat ze mij vroeg om dit te doen. Na de werkbladen werk ik aan mijn onderzoek en krijg het einde al in zicht. 

Als ik op kantoor zit babbel ik veel met collega’s die ik eigenlijk nooit zie. Dit komt omdat zij boven zitten en ik beneden. Er is niet een teamkamer waar de leerkrachten samenkomen. Het zijn interessante gesprekken waaruit blijkt dat er veel leerkrachten op deze school werken met goeie en grote ideeën. Deze ideeën kunnen vaak niet uitgevoerd worden, omdat ze eerst door de directie en het bestuur moeten komen (en zij het regelmatig afkeuren om verschillende redenen). Sommige leerkrachten zijn ontzettend ambitieus, alleen houdt dit hen tegen. Ik knijp even in mijn handen. Wat moeten wij in Nederland blij zijn dat je ideeën (bijna) altijd gewaardeerd worden, dat je samen kan werken met je collega’s, dat je de mogelijkheid hebt om bijv. cursussen te volgen, dat je zoveel materialen hebt dat je niet eens weet wat je allemaal hebt en zo kan ik nog wel even doorgaan. 

Het is nu bijna 13u, WEEKEND. En een leuk weekend! Want Ellen is gisteren aangekomen in SU, Maris haar familie komt vandaag aan, Kim haar familie is er EN eindelijk ontvangt Kim haar verrassing. Een verrassing die Suriname al weken wakkerhoud… Wordt vervolgd.

Kusjes en tot snel!