Juf Laura week 5

Hi lieve allemaal, hier weer even een update. De vakantie is helaas voorbij en het serieuze leven begint weer. Of eigenlijk hetgeen waarvoor ik naar Suriname kwam: stage lopen. Dit was ik even vergeten, de afgelopen twee weken voelde echt als vakantie. En ik heb er enorm van genoten. Goed, back to reality. 

Maandag gaat het wekkertje om 6:30u en ik kan wel janken. Gisteravond kon ik niet slapen, wat niet zo gek is als je twee weken lang laat (of eerder vroeg) gaat slapen. Ik moet echt heel veel moed verzamelen om mijn bed te verlaten. Dit is toch semi gelukt, want 7:45u staat juffie paraat op het plein hoor. De kinderen en ouders komen naar mij toe om een gelukkig nieuw jaar te wensen. Tegen één van de ouders zei ik “de beste wensen”, maar ik bedacht me toen dat dat misschien iets Nederlands is? Hm. Ik neem gewoon de “happy new year” van iedereen over, dat zal vast wel goed zijn. Om 8:00u start zoals elke ochtend de vlaggenparade, ik ben het volkslied nog niet verleerd in die twee weken. Na het zingen van het volkslied geeft de directeur een toespraak waarin ze iedereen het beste wenst voor 2019. In de klas gaan we eerst praten over de vakantie. Eén leerling is naar Nederland geweest, op bezoek bij familie. Toen ik hem vroeg hoe het was antwoorde hij meteen “KOUD!”. Ik moest lachen en vroeg hem hoe dat was, waarop hij, op een ietwat teleurstellende manier, het meest grappige antwoord gaf: “ik moest een winterjas aan..” De klas reageerde verbaasd en snapten er niet zoveel van. Ik ging stuk. Dit was denk ik het leukste van de hele dag. De rest van de dag werd er niet veel gedaan, want het kopieerapparaat was stuk. En ja, dan kan je natuurlijk geen lesgeven. Voor vandaag hadden we niet afgesproken dat ik les zou geven en mijn energielevel was onder nul, dus ik besluit maar gewoon mee te gaan in deze flow. Jup, je kan geen lesgeven zonder kopieermachine dus we gaan gewoon de hele dag tekenen. Terwijl de kinderen aan het tekenen zijn begint mijn mentor met het opruimen van de kast. Ik begon aan de tweede kast, waar ik redelijk snel mee klaar was. Aan het einde van de dag lag de inhoud van de kast verspreid over haar bureau. Er zal hier vast ooit nog wel een einde aan komen, maar zeker niet vandaag. En ik ben hier niet op kasten op te ruimen, dus ik boek ‘m naar huis. 

Thuis moet ik eerst even bijkomen met een powernappie in de hangmat. Dit is het enige wat ik had gemist in de vakantie. Ondertussen komt Marissa thuis en zij had ook al een baaldag. Samen klagen we wat af en als we uitgeklaagd zijn doen we boodschappen en gaan naar de gym. ’s Avonds eten we  een Hollands potje: aardappels, doperwten (of erwtendoppen?) en vissticks. Wij genieten hier intens van. Wauw. 

Dinsdag word ik wakker en ik heb geen reactie van mijn vaste taxichauffeur. Normaal antwoordt hij altijd ergens midden in de nacht dat hij er om 7:30u zal zijn. Gelukkig is het niet meer zo druk als in december in Paramaribo, dus ik kan snel een andere taxi krijgen. Fietsen naar stage gaat ‘m trouwens echt niet meer worden hoor, het is bijna 5km en ik weet nog steeds de weg niet en het is mega druk en ik zie het gewoon niet zitten. Reden genoeg om lekker met de taxi te blijven gaan. 

Mijn mentor gaat weer verder met het opruimen van haar kast. Hierdoor krijg ik de gelegenheid om de hele dag de klas te draaien. Top. Hier kom ik wel voor naar stage. Lang leve het kopieerapparaat, hij doet het weer! Dus vandaag kunnen we gelukkig taal en rekenen doen. Het zijn beide herhalingslessen en ik laat de kinderen zelfstandig werken. We beginnen met taal en de kinderen werken super goed. Als beloning en als ontspanning doen we na de taalles een kort liedje. Ik merk dat de kinderen dit super leuk vinden om te doen, dit moet ik dus vaker doen. Het heeft ook effect: ze zijn hun energie kwijt en kunnen nu weer in de juiste houding voor de rekenles. Dit gaat dan ook net zo goed als de taalles. Juf is trots op de kindjes uit groep 3. Soms vergeet ik dat ze nog maar groep 3 zijn, ze zijn pas net kleuter-af. Ik vind dat ik hier wat vaker rekening mee moet houden, zoals het liedje dat ik vandaag er tussendoor gooide. Het was een prima dagje en mijn mentor is bijna klaar met het opruimen van de kast. Prima dagje voor beiden dus. 

Het is super lekker weer en ik zit in een dilemma. Ga ik in mijn hangmat in de tuin in de schaduw, of ga ik op een plastic stoel in de zon op het balkon. En daar kwam mijn geniale ingeving: waarom hang ik mijn hangmat niet op het balkon?! Problem solved! Marissa en ik hangen op het balkon wanneer ons zuster-vriendinnetje Kim langs komt fietsen, ze heeft een geniaal plan. Binnen 10 minuten zitten we in de taxi naar het zwembad. Even die laatste zonnestraaltjes van de dag meepakken. En hoe lekker om na zo’n dag even het zwembad in te kunnen springen. 

Woensdag is eigenlijk mijn dag om buiten de klas te werken op stage. Van te voren had ik al besloten dat ik vandaag thuis zou werken, onder andere omdat vandaag de vacatures vrijkomen voor afstudeerplekken. Mijn klasgenoten hebben vandaag een voorlichting en ik zou hen dan kunnen contacten voor alle info. En de andere onder andere is dat ik dan een ietsie pietsie beetje kan uitslapen. Maar natuurlijk loopt het niet zoals ik had gehoopt. De directie wil een gesprek met mij. Ineens. Misschien omdat aanstaande vrijdag een docent van het Saxion langskomt? Of misschien omdat ze “al” na 8 weken wel willen weten hoe het met me gaat? Laura is de moeilijkste niet, dus 8:00u staat ze gewoon weer paraat hoor. We hebben een leuk en eenvoudig gesprek. Aan het einde vroegen ze mij om tips. Voordat ik dingen zou gaan zeggen die ik niet meen, heb ik aangegeven hier op een later moment op terug te komen. Na het gesprek ga ik naar huis om thuis te werken. Ik lees mij in over de afstudeerfase, neem de vacatures door (waar ik een klein beetje teleurgesteld in ben en hierdoor chagrijnig) en schrijf twee sollicitatiebrieven die ook nog even gecheckt worden door mijn lieve mama. Genoeg gedaan voor vandaag, ik neem plaats in mijn hangmatje en doe hier een heerlijk tukkie. 

’s Avonds heeft masterchef Laura een heerlijk pastaatje op tafel gezet. Buurman Kees heeft geluk dat hij hier was voor de was, hierdoor kon hij mooi een bordje meepakken. Achteraf snap ik wel dat het wassen met voorbedachten rade was.. Na het eten haalt buurman Bas ons op om te gaan sporten. Op een wat later tijdstip dan gebruikelijk betreden we de gym. Meteen spijt. Wat een drukte. Hierdoor kunnen we allemaal niet echt doen wat we wilden doen. Aan het einde doen we een wedstrijdje opdrukken. 3x raden wie er heeft gewonnen met 30x?! Jawel, Lautje.

Op donderdag (vandaag dus) heb ik afgesproken om naar het SPI te gaan. Dit is de pabo van Suriname. Omdat ik geen duidelijk beschrijving kan geven van deze dag heb ik een dagboek bijgehouden (ik lach mezelf even uit). Voor die eckte eckte fans, respect dat jullie dit gaan lezen.

In Nederland heb ik voor mijn vertrek twee voorbereidingsdagen gehad. Tijdens deze dagen waren er twee Surinaamse dames aanwezig. Zij kwamen van het SPI (Sociaal Pedagogisch Instituut) (in Nederlandse termen: pabo) in Paramaribo. Ik had met hen afgesproken dat ik ze zal bellen zodra ik in SU was, zodat ik een kijkje kon nemen op het SPI. Donderdag was deze dag. Alsof het zo moest zijn was mijn taxichauffeur een vrouw die zelf op het SPI heeft gezeten, maar inmiddels taxichauffeur is omdat de werkdruk te hoog is en je weinig ermee verdiend (klinkt bekend of niet?!). We babbelen tijdens de rit veel over het onderwijs en ook deze mevrouw liet blijken ontevreden te zijn over het onderwijs. Dit hoor ik (te) vaak. Leren onderwijzen gebeurt op het SPI, ik ben super nieuwsgierig naar deze dag. 

Op z’n Nederlands op tijd sta ik om 8:53 op de stoep. Ik zie een oud en vervallen gebouw  waaromheen veel auto’s geparkeerd staan. Ik loop gebouw in en zie dat het niet één gebouw is, maar het zijn meerdere gebouwen. Allen even vervallen en oud. De studenten dragen een uniform, dus ik val meteen op. De docenten dragen hun eigen kleding. Denken ze nu dat ik een docent ben? Want iedereen groet mij goedemorgen? Ohgoshh. Ik vraag de weg naar het kantoor van mevrouw P. Tweede vleugel, trap op, helemaal naar links. Dat moet lukken. Ik loop langs klaslokalen waarin tafels en stoelen staan die eruit zien alsof ze ieder moment uit elkaar kunnen vallen. En ook niet opvallend, er lopen hier zoveel studenten. Ik ben verbaasd. “Bezoekers eerst melden bij de administratie” check. Op zoek naar de administratie dus. De vrouwen bij de administratie zijn druk in gesprek en bezig met elkaars haren vlechten. Ik wacht even, klop netjes aan, groet netjes goedemorgen en vraag vervolgens naar mevrouw P. Het antwoord dat ik krijg is dat mevrouw er even niet is. Uhm, ik had toch om 9:00u een afspraak? “Ze is er ongeveer met een uurtje, ga maar zitten en wachten”. En op dit moment kon ik niks anders dan gaan zitten en wachten. Ik besluit een uitgebreid verhaal te schrijven over dit avontuur. To be continued.. 

9:32u, nog steeds op dit houten bankje. Het begint oncomfortabel te worden. Het was net zo druk omdat het pauze was. Dit heb ik afgeluisterd bij een gesprek tussen studenten. Nog niks te bekennen van mevrouw P en ik vraag me af of de administratie nog weet dat ik hier zit. Ik zit namelijk buiten hun beeld. Zoals ik al eerder schreef draagt iedere student een uniform. Ze hebben een groen, beige of wit shirt. Nu vraag ik me af wat dit te betekenen heeft. Terwijl ik hier op dit houten bankie zit krijg ik veel inspiratie voor vragen die ik straks wil gaan stellen. Ik schrijf ze allemaal op. Is dit wachten toch nog ergens goed voor. 

9:45u, iemand van de administratie komt naar me toe. Ze zijn mij dus toch niet vergeten. De mevrouw vraagt mij wat ik eigenlijk kom doen hier. Ze dacht dat ik hier was om stage te lopen, want dan had ze mij doorgestuurd naar iemand anders. Maar ik ben hier voor een afspraak met mevrouw P (inmiddels drie kwartier geleden), dus nee, in dat geval moet ik nog blijven wachten. Thanks voor de aanspraak, maar ik heb er niks aan. 

10:02u, nog steeds geen mevrouw P. Ik had gelukkig brood gesmeerd om mee te nemen, van verveling krijg je honger. Ook heb ik al een aantal keer dezelfde studenten langs zien lopen. Ze zullen wel denken: wat zit die daar dan al een uur op dat bankje?! Ja. Dat klopt. Ik doe dit ook niet voor mijn plezier oke. Is het brutaal om te vragen of iemand mevrouw P kan bellen om te vragen waar ze blijft? Oke, langer hier blijven zitten is ook geen optie. Over 5 minuten ga ik het vragen. 

10:08u, dat waren korte 5 minuten. “Ze komt wel terug hoor” “het zou niet zo lang duren” “haar auto staat er, dus ze moet sowieso terugkomen” waren de antwoorden op mijn vraag of ze wisten hoe lang het nog zal duren. IK VERVEEL ME ZO. En er is ook geen wifi. Please help me. 

10:15u, mevrouw P arriveert en excuseert zich dat ze zo laat is. Er was een condoleance/begrafenis tussen gekomen. Oke, geldige reden. We gaan op haar kantoor zitten en babbelen wat. Ik weet nog dat ik in Nederland zoveel moeite had met haar verstaan. Nu zit ik hier en hebben we geen moeite met elkaar verstaan. Soms betrap ik mezelf erop dat ik op een Surinaamse manier praat. “Eeee boy” “a bung” “even hoor” “laat me even zetten”.

Mevrouw P nodigt mij uit om morgen een les te volgen op het SPI. Daarna vraag ik haar of het mogelijk is om een dag mee te lopen op een openbare school. Dus geen particuliere school, waar ik nu stage loop. 

10:27u zitten we op een ander kantoortje. Het verbaast me hoeveel docenten hier rondlopen. Mevrouw P stelt me aan iedereen voor, mijn excuses voor het niet-onthouden van jullie namen. De mevrouw op dit kantoor gaat regelen dat ik aanstaande maandag een dag mee kan op een openbare school. Ik begrijp er niet zoveel van, er is een probleem en het komt erop neer dat het niet gaat lukken. Dan moet ik opstaan en meelopen naar een ander kantoortje. Onderweg groet iedereen mevrouw P en ik loop er een beetje ongemakkelijk achteraan. 

10:46u, aangekomen op het volgende kantoor. Ik snap er nog steeds niet veel van, maaaar het is (als het goed is) geregeld. Maandag kan ik een dagje meedraaien op een openbare school. OS Munder is het geworden. En volgens hen kan ik hierheen op de fiets. Volgens de meeste Surinamers is alles wel dichtbij, dus dit moet ik later even checken op maps. Op sommige moment went het echt niet om niet altijd internet te hebben. Kijk alleen al naar dit dagboek van vandaag. Je moet toch wat he. 

10:56u, we lopen het kantoortje uit en babbelen nog even. Ik bel een taxi en ondertussen is het tijd om dit dagboek uit verveling af te ronden. Ik ben achteraf helemaal niet lang op het SPI geweest, maar het voelt als een lange dag. Ik heb zo serieus veel gewacht, zelfs nog op de kantoortjes waar ik telkens “even” mocht gaan zitten. Wel ben ik heel wat wijzer geworden, heb ik kunnen zien en ervaren hoe de pabo er hier uitziet EN heb ik geregeld dat ik een dag mee kan lopen op een openbare school. Heb ik toch mijn doelen van vandaag bereikt. I’m proud. Nu snel naar huis waar ik wifi heb en dit zinloze dagboek zal posten. Dikke lobi voor degene die dit lezen haha xxx