Het zit erop

29 januari 2019 - Apeldoorn, Nederland

Hi allemaal, ik ben er weer! Dit zal mijn laatste Suriname blogje zijn..

De afgelopen dagen in Suriname waren best gek. Alles deed ik voor het laatst: laatste keer Tequilla, laatste keer Torarica, laatste keer uiteten met z’n allen enz. Maar ondanks dit voelde het nog niet alsof ik maandagavond zou vertrekken. Hierdoor moest ik veel dingen op het laatste moment nog doen, lekker typisch ook weer.

Maandagochtend was ik (natuurlijk) weer vroeg wakker. Ik word rustig wakker en ik voel me gek. Ik heb geen trek terwijl ik normaal van ontbijten hou! Goed, op het fietsje even naar Amada om nog wat dingetjes te kopen. Terwijl ik fiets denk ik weer, ik fiets hier nu voor het laatst. Het besef komt denk ik steeds meer. Nadat ik bij Amada ben geweest fiets ik door naar het kantoor van stagehuisvesting. Hier moet ik mijn fiets weer inleveren. Het is erg druk op kantoor, er is een grote wisseling van studenten. Mijn fiets gaat er ook meteen vandoor met een nieuwe stagiair. 

Vanaf het kantoor ga ik door met de taxi naar Readytex. Dit is de grootste souvenirwinkel in het centrum. Hier ben ik al een aantal keren hiervoor geweest, maar toen dacht ik: souvenirs koop ik later wel. Nu sta ik hier, op mijn laatste dag, kan ik gewoon echt NIKS vinden. Ook dit is lekker typisch. Na de Readytex staat mij nog één ding te doen; mijn hangmat opsturen. Ik wil heel graag mijn hangmat meenemen naar Nederland. Dit past niet in mijn koffer, dus ik stuur ‘m op. Ik dacht dat dit natuurlijk zo gedaan is, maar natuurlijk loopt het opnieuw niet zoals ik had verwacht. 

De taxi haalt mij op thuis en ik moet even pinnen voordat we naar Surpost (het postkantoor) gaan. We doen er een kwartier over om bij de bank te komen, normaal is dit 3 minuten.. vervolgens staat er een lange rij voor het pinnen. De reden hiervan was dat de mensen loon hebben gekregen, dit nemen zij dan (blijkbaar) meteen op. Weer een kwartier verder rijden we naar Surpost. Op z’n Surinaamse tempo word ik geholpen door een hele aardige mevrouw. Ik vond het wel prima dat het niet zo snel ging, als die hangmat maar opgestuurd kon worden. Denk ik klaar te zijn, vraagt de mevrouw tot slot: “ohja, ik heb een kopie van je paspoort nodig”. Paspoort? Ja, die heb ik natuurlijk niet standaard in mijn tassie. Dus ik heen en weer om mijn paspoort te halen. Maar zoals ik net al vermeldde was het niet bepaalt rustig op straat. Al met al ben ik 1,5 uur onderweg geweest om mijn hangmat op te sturen. Maar het is gelukt! Dus ik hoop hem binnen enkele weken te ontvangen!

Om 16:30u word ik opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Het moment is daar om afscheid van elkaar te nemen. We gaan elkaar sowieso nog in Nederland zien, maar afscheid nemen is sowieso niet zo mijn ding. Het moeilijkste vond ik dat Marissa hier nog 12 dagen zit. Wij hebben hier de afgelopen maanden letterlijk alles samen gedaan. En dan ga ik weg. Niet leuk. 

In de taxi zit ik met twee studenten die ook naar huis gaan. We komen ruim op tijd aan op het vliegveld, maar hier is niets te doen. Er is één gate en vijf winkels, dit word dus even vervelen. Ik werk mijn laatste bak bami naar binnen en hij smaakt vandaag extra goed! 

We mogen op tijd boarden en we vertrekken 20 minuten eerder dan gepland. Ook zullen we er 8 uur over doen i.p.v. 9 uur, prima! Het is een nachtvlucht, dus na een warme maaltijd worden de lampen gedimd. Ik heb een buurvrouw die steeds dichter tegen mij aan komt zitten. Ik denk dat ze het erg prettig vindt om tegen iemand aan te kruipen. Omdat ik elke keer haar wegduw kan ik niet slapen. Ik heb dus geen oog dicht gedaan. Gelukkig stonden er leuke films tussen de collectie. 

Rond 10:00u (Nederlandse tijd) stap ik het vliegtuig uit en ik voel meteen de kou wanneer ik door de slurf loop. Vreselijk. Hopelijk komt mijn koffer snel, want ik zie mijn ouders al aan de andere kant van de ramen staan! Ik ben blij mijn ouders weer te zien! Iets minder blij omdat ik afscheid moet nemen van Kim. Maar we weten ook dat we elkaar snel gaan zien. 

Inmiddels ben ik alweer een aantal uurtjes thuis. Het is fijn om weer lekker thuis te zijn, maar nog steeds gek. En ik lag net even op bed en waaaauw ik voelde mij goed. Wat heb ik dit gemist. Ook ben ik natuurlijk buiten geweest, maar dat doe ik het liefste zo kort mogelijk. Een verschil van gemiddeld 30 graden is bizar. Het voelt aan als de Noordpool. Hier moet ik maar aan gaan wennen, want morgen wordt er ook nog sneeuw verwacht. Daar ben ik niet voor terug gekomen hoor, dus liever niet. 

Bedankt voor het lezen van mijn blogjes! Ik kreeg er leuke reacties op en daardoor vond ik het ook leuk om telkens mijn nieuwe avonturen met jullie te delen. In mijn vorige blog heb ik jullie beloofd een lijstje te schrijven met wat ik miste uit Nederland en wat ik ga missen uit Suriname. Hierbij de lijst:

Wat ik de afgelopen maanden heb gemist uit Nederland:

  • Met stipt op nummer één: collegialiteit. Op alle scholen waar ik tot nu toe stage heb gelopen werkt iedereen met elkaar samen. Je bent onderdeel van een team en als stagiaire maak je daar deel van uit. Op mijn stageschool in Suriname was dit niet. Iedere leerkracht doet hetgeen voor zijn/haar eigen klas en that’s it. Niks samenwerken, elkaar helpen of om advies vragen.
  • Dan het volgende puntje: veiligheid. Je kan hier ’s avonds niet (alleen) over straat. De criminaliteit in dit land is veel groter dan in Nederland. Met je telefoon in je hand over straat kan je bijvoorbeeld beter niet doen. Je mooie sieraden moet je ook zeker niet dragen. 
  • Ergens makkelijk heen gaan. In Nederland pak je je fiets, je auto, je brommer of de benenwagen en je gaat ergens heen. Dit gemak heb je hier niet, dat is beperkt vanwege de veiligheid. Overdag kan je nog wel fietsen hier, maar zeker niet op alle wegen. De enige veilige optie om je te verplaatsen is via de taxi. 
  • Dit miste ik al na een paar dagen: een dekbed! Ik slaap hier nu al 10 weken onder alleen een laken en ik word er gek van. Ik wil gewoon een deken :(
  • Structuur, planning en duidelijkheid in het onderwijs. Heel veel meer hoef ik hier niet over te zeggen denk ik. Ik ben blij wanneer ik weer op een Nederlandse school ben.
  • Familie en vrienden. Er zitten hier heel veel studenten, hierdoor leer je snel nieuwe mensen kennen. Toch zijn merk je dat je dezelfde mensen vaker ziet dan de anderen. Het blijft ook anders hoe je met de mensen hier omgaat en hoe je thuis met je vrienden en familie omgaat.
  • Nog zo’n big issue: een uitgebreide kledingkast. Echt waar, 10 weken uit één koffer leven is vreselijk. Ik heb het helemaal gehad met de kleren die ik hier mee naar toe heb genomen en ik kan niet wachten tot ik thuis weer al mijn kleren heb.
  • Sfeer in de klaslokalen. Witte muren, betonnen vloer, niets aan de muren qua tekeningen, letters of cijfers. Gewoon een grauw en saai lokaal.
  • Schone straten. De straten in Suriname lijken op een vuilnisbelt. En in de afgelopen maanden heb ik misschien twee keer gezien dat iemand het opruimt. Ik snap het ook wel, het is een onbegonnen klus..
  • Leuke plekken om heen te gaan in je vrije tijd. Het zwembad Torarica heb ik na 100x ook wel gezien, de kaart van Zus&Zo heb ik ook al uitgegeten, net zoals die van Souposo. En het is eigenlijk nog erger wanneer het regent. Op deze dagen is er he-le-maal niks te beleven. 
  • Oh en deze mis is echt heel erg: een bank. We hebben thuis een eettafel met stoelen waar we kunnen zitten, liggen in de hangmat of hangen op bed. Gewoon een bank waar je op kan chillen. Ik kan niet wachten tot ik weer op de bank kan zitten, voetjes omhoog, dekentje erbij en een wijntje in mijn hand.
  • Een duidelijke nummer één: het weer! Ook al zat ik hier toen het de kleine regentijd was en ik regelmatig regendagen meegemaakt heb, het is altijd warm. Zo warm dat ik bij 22 graden zeker wel een lange broek en trui aandoe. Hoe ga ik dit overleven in Nederland?
  • De taxi. Het is makkelijk, het is goedkoop en je hoeft zelf niet de weg op te zoeken. Top. 
  • De klok vs. de tijd. Ze zeggen altijd dat men in Nederland de klok hebben en mensen in Suriname de tijd. En dit klopt. Alles gaat op een laag tempo en te laat komen is niet erg.
  • Mijn hangmat! Hier heb ik heel wat uren in doorgebracht, zelfs in geslapen. Ik ga mijn hangmat met de post opsturen naar Nederland, want hij past niet in mijn koffer. Ik ben benieuwd of die aan gaat komen.
  • De jungle. Ik ben afgelopen maanden een aantal keren naar het binnenland geweest, de jungle dus. En in mijn ogen is dit echt een magische plek. 
  • Het eten. Het is dat ik hier nog regelmatig ben gaan sporten, anders was ik zeker tonnetje rond terug gekomen. Het eten is hier altijd goed. Surinamers kunnen koken hoor!
  • De vrijheid. In Nederland studeer ik en heb ik daarnaast vier baantjes. En hier hoefde ik een aantal maanden niets, behalve drie halve dagen stage lopen. Ik ben er redelijk aan gewend, al vond ik dat wel moeilijk. Soms wist ik niet wat ik moest doen met de tijd die ik had, dan kreeg ik een zenuwachtig gevoel. Maar ook dat went. 
  • Ook al klaag ik over het missen van een uitgebreide kledingkast, ik ga het dragen van zomerkleding missen. Het is een straf om een lange broek aan te moeten naar stage. Elke dag, ook al regent het, korte broek of rok, t-shirt of hempjes of een jurkje. Heerlijk. 
  • De gezelligheid in huis en met de buren. Ik ben veel met Marissa geweest, mijn huisgenootje. En we hebben het altijd gezellig gehad. En onze buren van het roze huis kwamen ook vaak over de vloer, of ik/wij bij hen. Een beetje zoals ik dit thuis heb met mijn buufs Menno en Martijn, maar dan met anderen in SU.
  • En dit ga ik ook missen: de sportsessies met de fitsu’s. Bas, Kees, Alex, Maris en ik zijn regelmatig naar de gym gegaan en konden elkaar motiveren. Jullie zijn toppers. 
  • De feestjes. En het gemak van uitnodigen. Degene die het feest organiseert nodigt wat mensen uit en eigenlijk gaat diegene er al vanuit dat er veel meer mensen met de uitgenodigden meegaan. En dat is oké. No spang. 
  • Havana op donderdag. Er is geen donderdagnacht in Havana wanneer ik het niet leuk heb gehad. Ik heb hier heel wat uurtjes mogen dansen en ze waren allemaal top. 
  • De lieve kindjes van mijn stage. Hoewel ik niet zoveel met de school had, heb ik wel een band gekregen met de kinderen. Ik ga ze missen. 

Wat ik zeker weten ga missen uit Suriname wanneer ik weer in Nederland ben: