Een overvolle week

Hi kerst(b)engeltjes, het is eventjes geleden dat ik een bloggie heb geschreven. Eigenlijk een goed teken, want ik was druk en had geen tijd om even te gaan zitten en te schrijven. Maar nu ik vandaag toch vroeg wakker ben (door de papegaaien van de buren) en vrij weinig op de planning staat, maak ik eventjes tijd om jullie bij te kletsen. 

Afgelopen week had ik op maandag, dinsdag en woensdag weer stage. Op maandag gaf ik onder andere de taalles aan die lieve kindjes uit groep 3. Ik leer hen de letter oo, van het woordje oog. Op de pabo heb ik gekozen voor de bovenbouwspecialisatie, dus letters aanleren en dat soort dingen was voor mij alweer een tijdje geleden. Gelukkig kon ik me nog wel het één en ander herinneren en is er altijd een handige handleiding bij de taalmethode. 

Allereerst heb ik mijn vraagtekens bij het verloop van taal. Volgens mij leren kinderen in groep 3 in Nederland elke week twee nieuwe letters. Dat zou betekenen dat ze in week 6 of 7 de letter oo leren. Hier in Suriname zijn we in week 12. Maar goed, dat ter zijde. De methode is niet compleet, ik kan de letter niet introduceren met een kijkplaat waarbij een verhaal hoort. Ik bedenk zelf een verhaaltje over de letter oo, de kinderen hebben al snel door welke letter we vandaag gaan leren. Vervolgens hebben de kinderen een klikklakboekje. In dit mapje zitten alle letters die ze hebben geleerd, de letters kunnen gecombineerd worden en zo maken de kinderen zelf woorden. Tijdens de les kom ik erachter dat de klikklakboekje niet compleet zijn. Niet alle letters zitten erin, ik kan nu niet de oefening uitvoeren. Hier breng ik meteen verandering in, want zo’n klikklakboekje is zo handig. Het kost even tijd, maar ze zijn nu compleet! 

Als vervolg op het leren van de letter oo, geef ik op dinsdag de schrijfles waarbij de kinderen deze letter leren schrijven. Het is mij al eerder opgevallen dat de kinderen uit mijn klas een slechte pengreep hebben. Voor de niet-onderwijzers onder ons: een goede pengreep is de driepuntsgreep. Hierbij houd je je pen/potlood vast met je duim, wijsvinger en middelvinger. Ik heb eerder een snelle telling gedaan en ik schat dat er van de 26 kinderen 5 kinderen zijn die een goede pengreep hebben. Voordat de kinderen daadwerkelijk gaan schrijven, doen we eerst wat oefeningen om de handen en vingers op te warmen. Dit kan ik mij nog herinneren van de schrijflessen van Thecla in het eerste jaar van de pabo. Ik leg vooral de nadruk op de pengreep en de zithouding, die er wel goed in zit (haha) bij iedereen. Ik begrijp dat de pengreep niet in één dag kan veranderen, maar iedereen doet hard zijn best. Ik zie het wel als een uitdaging om in een paar weken tijd zo veel mogelijk pengrepen te verbeteren. Wat ik ook als een uitdaging zie is het schrijven op het krijtbord. Wat zijn wij in Nederland ontzettend verwend met een digibord waar de lijntjes al opstaan, waarbij je zelfs een filmpje af kan spelen waarin uitgelegd wordt hoe je een letter schrijft. En deze luxe wordt nu uitgevoerd door één persoon met als enig hulpmiddel het krijtbord. Ik teken zelf de lijnen op het bord, schrijf hierop in het groot de voorbeeldletter en ik leg zelf uit hoe je de letter schrijft. Dit gaat best soepel en mijn krijtje brak maar 2 keer. Even een shoutout aan DE schrijfdocent: Thecla! 

Op woensdag werk ik aan mijn onderzoek en zit op, zoals elke week, op kantoor. Of beter gezegd de vrieskist. Ik ben deze week voorbereid: mijn trui zit in mijn tas. Ik zit nog niet lang en ik merk aan mezelf dat ik me niet lekker voel, ik heb ontzettende buikpijn. Gelukkig word ik afgeleid doordat ik onverwacht moet invallen in mijn stageklas, omdat er een ongeluk was met een leerling en mijn mentor dit moest oplossen met ouders en dokter. Wanneer ik weer terug in de vrieskist ben merk ik dat de buikpijn erger wordt. Ik eet iets en drink goed, maar niks helpt. Om 13u word ik door collega’s meteen naar huis gestuurd, volgens hen ben ik bleek en voel ik warm aan. Thuis duik ik ook meteen mijn bed in. 

Donderdag was de kerstviering op mijn stage. Hier was ik last minute, onder enige dwang, voor uitgenodigd. Hoe dit is gegaan, is een lang verhaal wat ik hier niet helemaal ga typen. Mocht je toch nieuwsgierig zijn, dan kan je het aan mijn secretaresse vragen. Mijn wekker gaat en ik merk dat de buikpijn nog steeds niet over is. Ik denk dat ik iets verkeerds heb gegeten. Er zit niets anders op dan mij af te melden voor de kerstviering en in bed te blijven. Het helpt om rustig aan te doen (de afgelopen dagen/week was eigenlijk ook wel erg druk). Ik voel me al ietsjes beter en als Marissa terug is uit stage gaan we naar de Hermitage Mall. Dit is een winkelcentrum met hele Europese/Amerikaanse winkels. Ik voel mij helemaal op mijn gemak in deze winkels met normale kleding en luxe uitstraling. Toch best bijzonder dat alleen zulke winkels mijn dag helemaal goed maken. Het doet mij zelfs mijn buikpijn een beetje vergeten. In de avond eten we met een gezellig groepje bij Souposo en ik besluit toch eventjes mee uit te gaan naar Havana. 

Vrijdag word ik wakker en voel ik me al een stuk beter dan de afgelopen dagen en dat geeft energie! Zoveel energie moet je kwijt, dus op naar de sportschool. Deze had ik al een paar dagen niet bezocht vanwege de buikpijn, ik had er zin in. We pakken de taxi en zijn ready voor een goeie workout. Dit ritje gooit alleen wat roet in het eten; we worden aangereden. Niet hard, niets ernstigs, maar wel een kapotte auto. De taxichauffeur en de aanrijder stappen uit, beginnen eerst te bekvechten en besluiten dan toch de papieren in te vullen. Ondertussen zitten wij nog steeds in de taxi. Dit duurt ons te lang. We stappen uit, geven de taxichauffeur wat srd’tjes en gaan met de benenwagen verder. In de middag is het super lekker weer en de enige plek waar je hier het beste van kan genieten is natuurlijk Torarica. Volledig in onze nopjes brengen we de middag door aan het zwembad. Tegelijkertijd laden we onszelf op voor het feestje dat vanavond op de planning staat. Vanaf deze week beginnen alle feesten in Paramaribo, december = feestmaand. Marissa, Kim en ik gaan ’s avonds weer terug naar Torarica, gekleed in het wit, want dit is het thema. Er staat een grote tent die mooi aangekleed is. Iedereen is in het wit en iedereen staat te dansen. Wanneer de tent aardig vol is en de vibe goed is, wordt er aangekondigd dat er een verrassing komt. Jawel hoor, staat Kenny B ineens op het podium. Kenny B is de muziekheld van Suriname. Iedereen gaat los, inclusief wijzelf. Wat een feest, wat een avond. 

Op zaterdag ontwaken we rustig van een kort nachtje, maar dat was het waard. Het feest was echt fantastisch. Het is opnieuw lekker weer vandaag en nu kan je wel raden welke plek wij uitkiezen om uit te brakken. Na een paar uur planken op een ligbedje moet er ook nog wat actiefs gedaan worden. Ik ruil mijn bikini om voor mijn sportkleren. We zijn met een groepje van 5 waarmee we altijd gaan sporten, niemand heeft zin, maar we gaan toch. Mijn motivatie haal ik uit de goeie gymsessie van maandag. Marissa en ik doen nu een paar weken stretchen na elke training en maandag lukte het om de spagaat helemaal te doen #GOALS 

In de avond eten we eerst bij Zus&Zo en gaan daarna naar een feestje bij ZsaZsaZu. Dit is een club, net iets buiten het centrum. Er komen alleen maar Surinaamse mensen naar feesten die hier worden gegeven. Dit leek voor ons de ultieme manier om een keer een echt Surinaams feest mee te maken. Een beetje ongemakkelijk staan we in deze overvolle club en we zijn inderdaad de enige Nederlanders. Nu val ik niet zo op, maar Kim en Marissa wel. We vallen dus best wel op. Een aantal jongens die we kennen zitten bij dit feest in de VIP en daar is het veel beter geregeld. Zij hebben een tafel en alle ruimte. Ik word gebeld door één van hen en ze nodigen ons uit om ook in de VIP te komen. Daar hoefden we geen seconde over na te denken. Het was een unieke ervaring om een echt Surinaams feest mee te maken. Alleen al om te zien hoe mensen hier losgaan, wauw, ik geloof mijn ogen niet. Voor details kan je opnieuw mijn secretaresse mailen. Ik ben laat thuis, heel laat. Het licht zien worden voordat ik thuis ben, kan ik van mijn lijstje afstrepen. 

Het is niet heel gek dat ik zondag erg moe ben. En dan regent het ook nog eens, dus uitbrakken bij het zwembad zit er (in eerste instantie) niet in. Gelukkig klaart het later op de dag wat op en die bikini is heel snel aan. De laatste en enige zonnestraaltjes van de dag pakken we op aan het zwembad. In de avond gaan we met een groepje eten bij Rutu, of eigenlijk stond dat op de planning. We komen aan en het restaurant zit helaas vol. We rijden door naar XO Lounge. Dit is eigenlijk het restaurant dat je mist in het centrum. Je kan hier loungen, lekker eten, er wordt goeie muziek gedraaid en het ziet er heel leuk uit. Ik ben er helemaal oké mee dat we hier gaan eten. Maar daar kwam snel verandering in. De bediening was extreem slecht. Het duurde een half uur totdat iemand aan onze tafel stond, vervolgens duurde het een half uur totdat onze drankjes er waren, toen hebben we een uur op ons eten moeten wachten en als klap op de vuurpijl krijg ik geen eten omdat het niet meer op voorraad was (terwijl het eten van de anderen geserveerd wordt). Of ik iets anders wilde bestellen? En daar zeker weer 1,5 uur op zou moeten wachten? Nee bedankt. Vervolgens is het eten van iedereen koud en hebben Sascha en Camille wel 3 stukjes spareribs op hun bord liggen. Queen L lost dit wel even op. Met hele nette woorden en zonder boos te worden heb ik kunnen regelen dat we alleen het eten hoefden te betalen MET korting, de drankjes werden van de rekening afgehaald en we kregen nog een drankje van het huis. Fijn dat het op deze manier opgelost kan worden, maar laat het duidelijk zijn dat ik hier nooit meer heen ga. Als goedmaker gaan we op de terugweg langs de mac en daarna kan ik voldaan naar droomland. 

Het is nu de dag voor kerstmis en ik heb nog nooit zo’n niet-kerstgevoel gehad. Ik ga kerst in het binnenland vieren. Morgen vertrek ik voor 4 dagen naar Apiapaati. Hier ga ik weer de jungle in, een berg beklimmen en locals ontmoeten. In mijn volgende blog zal ik jullie hierover vertellen. 

Vanuit het zonnige Suriname wens ik jullie een hele fijne kerst toe! Geniet en wees lief voor elkaar! 

Kusjes en tot snel!