Kerst in Suriname

Hi daar! De kerstdagen zijn weer voorbij en voor het eerst in mijn 23 jarige leven heb ik dit niet gevierd bij mijn familie. Kerst in Suriname zonder je familie, een unieke ervaring kan je wel zeggen.

Op kerstavond zijn Marissa en ik uitgenodigd bij onze buren van het roze huis om te komen dineren. Ik kwam aan in mijn makkelijke ousie en op mijn badslippers. Ik was veel te underdressed, het is bovendien kerst. Even snel terug naar huis om mijn mooiste jurkje aan te trekken en mijn haren los te gooien. Op dit moment werd ik opnieuw chagrijnig van het leven met zo weinig kleren. 3 maanden leven met een beperkte keuze aan kleren is oprecht echt moeilijk. Goed, terug naar het diner waar we uitgebreid eten met de beperkte middelen die we daarvoor hebben. Het is super gezellig en jawel, daar was het kerstgevoel. Samen zijn we alleen en alleen zijn we samen. En daar proostten we op. Na een goed drie gangen diner en heel wat wijn belanden we met z’n allen in het zwembad. Een betere manier je kerstavond afsluiten kan ik niet bedenken. 

Op eerste kerstdag vertrekken Marissa en ik met een groep op tour naar Apiapaati. We moesten om 6 uur ’s ochtends verzamelen en dit was mega zwaar na zo’n gezellige avond. Apiapaati ligt in het binnenland van Suriname. Hier woont de familie van een gids, zij zijn Maron. Wij zullen voor 4 dagen bij hen op het eiland gaan wonen, met hen eten, met hen een feestje maken en de omgeving bekijken. 

Suriname zou Suriname niet zijn als we op tijd zouden vertrekken. Iedereen is netjes op tijd, behalve de bus. De bus komt om, ja echt, 7:15u aan. We hadden dus een uur langer kunnen slapen. Vanuit Paramaribo is het ongeveer 3 uur rijden naar Atjoni, hier houdt de weg op en moet je verder per boot. Vanaf Atjoni is het nog ongeveer 4 uur varen naar Apiapaati. Alle bagage wordt vanuit de bus overgepakt op de boot en het verbaast mij hoeveel spullen er op zo’n klein bootje mee kunnen. De berg bagage wordt overdekt met een zeil en wij kunnen ook instappen. We zitten twee aan twee op een houten plankje. En daar was mijn geluksmomentje: ik zag twee kussentjes liggen. Dit maakte de 4 uur varen een stuk comfortabeler. Op de boot genieten we van onze lunch, dit is natuurlijk nasi of bami. De etensresten mogen we in het water gooien, want dit eten de vissen. Het is super mooi weer, we varen langs verschillende dorpen waar je de mensen aan het werk ziet. Ze zijn zichzelf aan het wassen in de rivier, ze doen de afwas in de rivier en ze spelen in de rivier. Het is opvallend dat de mensen weinig kleren aanhebben. De meeste kinderen zijn naakt en de vrouwen hebben alleen een doek om hun middel. De uren gaan snel voorbij, ik keek mijn ogen uit. Eenmaal aangekomen op Apiapaati worden we welkom geheten door de familie die daar woont. Iedereen is aardig en is bereid even te babbelen. Terwijl er voor ons gekookt (bbq) wordt, hebben wij tijd om onze spullen in het hutje te zetten en het eiland te verkennen. Het eiland is niet groot, in 10 minuten loop je een rondje om het hele eiland. Na het eten bouwen we een kampvuur. Er wordt muziek gedraaid en de Surinamers hoeven vrij weinig te doen om ons ook aan het dansen te krijgen. Het is super gezellig. 

Op tweede kerstdag staat er een uitgebreid kerstontbijt voor ons klaar. Een stevig ontbijt is belangrijk vandaag, want we hebben een druk programma. We zullen eerst gaan varen naar een dorpje iets verderop. Vanaf daar gaan we lopen naar de Ananasberg en deze gaan we dan ook beklimmen. De wandeling naar de voet van Ananasberg is niet zwaar. Het daadwerkelijk beklimmen van de berg was wel een hele opgave. Het is eigenlijk een steile rots waarop we een weg moeten vinden om naar boven te komen. Mijn schoenen hebben aardig wat grip en ik ben snel boven, degene met schoenen met minder grip die deden er wat langer over. Op de top van de Ananasberg hebben we een mooi uitzicht en eten we (vandaar de naam) een ananas. We zijn net op tijd beneden, want het begint hard te regenen. Hier merken we nog weinig van zolang we onder de bomen lopen. Maar wanneer we de jungle uitlopen worden we zeiknat. We komen aan in een dorpje waar de familie voor ons gekookt heeft. Heel gezellig, met z’n allen onder een smal afdakje eten we (natuurlijk) nasi met kip. We ruilen onze natte kleren om voor onze bikini en stappen weer de boot in richting de watervallen. Hier kunnen we zwemmen, in en onder de watervallen zitten en op een band achter de boot. Het is gelukkig weer droog. De watervallen zijn heel mooi, gelukkig maakt onze gids foto’s zodat ik deze later met jullie kan delen. Wanneer we terug komen op Apiapaati staat het eten voor ons klaar. We eten vanavond spaghetti. Ik heb een nieuwe vriendin die de hele avond gezellig bij ons zat. Vanessa is 5 jaar en woont op Apiapaati. Ze vindt het heel leuk om de mensen te ontmoeten die regelmatig langskomen op Apiapaati. ’s Avonds bouwen we weer een kampvuur. Het is gezellig en we dansen met z’n allen. De Borgoe (DE Surinaamse rum) smaakt goed en het wordt een latertje. 

Op donderdag staat er opnieuw een uitgebreid ontbijt klaar. Na het ontbijt steken we de rivier over. We gaan wandelen door verschillende Maron dorpen. De gidsen kunnen veel vertellen over deze dorpen. Tegelijkertijd leren we Saramacaans (de taal die hier wordt gesproken). Tijdens de wandeling begint het te regenen. Eventjes regent het heel hard waardoor we moeten schuilen, de regen houdt helaas niet op. Aan het einde van de wandeling komen een aantal jongens vanaf Apiapaati met onze lunch. Terwijl wij lunchen wordt de boot door de stroomversnelling getrokken. De boot kan hier niet vanzelf doorheen. Alle mannen staan aan de voorkant aan een touw te trekken, één iemand bestuurt de boot en zo komt de boot door de stroomversnelling. Dit moeten ze vaker gedaan hebben, want het zag er zeker niet makkelijk uit. Nadat de lunch op is en de boot aan de andere kant van de stroomversnelling, vertrekken we richting een andere grote stroomversnelling. Dit is nog ongeveer 30 minuten varen. De stroomversnelling is groot. We moeten een zwemvest aan, want hier zwemmen is gevaarlijk. We kunnen vanaf een rots de stroomversnelling in springen en je vervolgens mee laten voeren door de harde stroming. Daarna moet je naar de zijkant zwemmen waar één van de jongens je uit het water helpt. Dit was heel vet om te doen. Daarna konden we vanaf de bovenkant van de stroomversnelling op een band naar beneden. Nog vetter. Een enorme regenbui gooit roet in het eten. Om mijn tas droog te houden gooi in mijn wegwerp poncho van de Action over mijn hoofd. Even vind ik mezelf heel zielig om de manier hoe ik onder deze zielige poncho zit in dit zielige weer en nog 3 zielige kwartieren moet varen. De rest van de avond blijft het regenen en kunnen we helaas geen kampvuur bouwen. Eigenlijk zouden we vanavond de traditionele dans leren bij het kampvuur, maar dit gaat niet door vanwege het weer. Jammer.. 

Vrijdag ontbijten we voor de laatste keer met z’n allen en dan is het tijd om onze spullen in te pakken. Om 10 uur vertrekken we weer richting Paramaribo. Eerst ongeveer 3 uur varen, iets sneller dan de heenweg door de stroming, daarna ook nog 3 uur in de bus. 

Opnieuw vond ik de tour super leuk. Ik heb genoten van de omgeving en de mensen. Het bijzondere van deze trip vond ik dat we de locals konden ontmoeten. Ik heb nu gezien en mee mogen maken hoe zij hier wonen en leven. Ik heb bewondering voor de inwoners van deze dorpen. Ze hebben weinig middelen maar toch weten zij van elke dag een feestje te maken en zijn ze altijd vriendelijk. 

Het was gek om kerst niet bij mijn familie te vieren. Dit was voor het eerst dat ik ze echt even miste. Maar zoals mijn tante al zei, zo’n kerstmis maak je maar één keer mee. En zo is het.

De aankomende week is het feest in Paramaribo en daar heb ik natuurlijk geen problemen mee. In mijn volgende blog zal ik jullie vertellen hoe erg ik uit mijn dak ben gegaan. 

Kusjes en tot snel!